Autor: Siostry Karmelitanki

” Odnawiajmy każdego dnia ufność w działanie Ducha Świętego, ufność, że On w nas działa, jest w nas, daje nam gorliwość apostolską, daje nam pokój, daje nam radość. Pozwólmy, by nas prowadził, bądźmy ludźmi modlitwy, którzy z odwagą dają świadectwo Ewangelii, stając się w naszym świecie narzędziami jedności i komunii z Bogiem.” – Ojciec Święty Franciszek

PRZYJDŹ DYCHU ŚWIĘTY, NAPEŁNIJ SERCA TWOICH WIERNYCH
I ZAPAL W NICH OGIEŃ TWOJEJ MIŁOŚCI

” Patrzmy na Boga jako na Boga życia, postrzegajmy Jego prawo, przesłanie Ewangelii jako drogę wolności i życia. Bóg żyjący czyni nas wolnymi! […] Tylko wiara w Boga żyjącego nas zbawia; w Boga, który w Jezusie Chrystusie dał nam swoje życie wraz z darem Ducha Świętego i pozwala nam żyć jak prawdziwe dzieci Boże, dzięki swojemu miłosierdziu. Ta wiara czyni nas wolnymi i szczęśliwymi.” -Ojciec Święty Franciszek

PRZYJDŹ DUCHU ŚWIĘTY, NAPEŁNIJ SERCA TWOICH WIERNYCH
I ZAPAL W NICH OGIEŃ TWOJEJ MIŁOŚCI

” Czy jesteśmy otwarci na Ducha Świętego? Czy pozwalamy, aby On nas prowadził? […] Chrześcijanin jest osobą, która w codziennym życiu myśli i postępuje według planu Boga, osobą, która pozwala, aby jej życie było ożywiane, umacniane przez Ducha Świętego, ażeby było pełne, aby było życiem prawdziwych dzieci.” -Ojciec Święty Franciszek

PRZYJDŹ DUCHU ŚWIĘTY, NAPEŁNIJ SERCA TWOICH WIERNYCH
I ZAPAL W NICH OGIEŃ TWOJEJ MIŁOŚCI

Dziękujemy naszym Darczyńcom za pomoc w zbiórce pieniężnej na organy.
Każdego dnia otaczamy Was modlitwą, dziękując Bogu i prosząc o potrzebne łaski na każdy dzień. Dziękujemy z całego serca.

Uroczystość Wszystkich Świętych jest naszym szczególnym świętem. Ma to szczególny związek z tytulacją naszej kaplicy- Świętych Obcowania. Jest to dla nas zaproszeniem do świętości.

Pod spodem zamieszczamy fragmenty adhortacji apostolskiej „Gaudete et exsultate” Ojca świętego Franciszka. Zapraszamy do lektury…

…chciałbym przede wszystkim przypomnieć

o powołaniu do świętości, które Pan kieruje do każdego z nas,

o tym wezwaniu, które kieruje też do ciebie:

“Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 11,44; 1P1,16).

Sobór Watykański II powiedział to dobitnie:

“Wszyscy wierni, wyposażeni w tyle tak wielkich środków zbawienia,

we wszystkich sytuacjach życowych i w każdym stanie powołani są przez Pana,

każdy na właściwej sobie drodze,

do doskonałej świętości, jak sam Ojciec jest doskonały”.

Słowo “szczęśliwy” lub “błogosławiony” staje się

synonimem słowa “święty”,

ponieważ wyraża, że osoba, która jest wierna Bogu

i żyje Jego słowem,

osiąga prawdziwe szczęście, dając siebie w darze.

Błogosławieństwa nie są bynajmniej czymś lekkkim ani powierzchownym.

Wręcz przeciwnie, możemy nimi żyć tylko wtedy,

gdy Duch Święty przenika nas całą swoją mocą

i uwalnia nas od słabości egoizmu, lenistwa czy pychy.

Kiedy odczuwasz pokusę, by zaplątać się w swoją słabość,

podnieś oczy ku Ukrzyżowanemu i powiedź:

“Panie, jestem biedakiem,

ale Ty możesz dokonać cudu uczynienia mnie troszkę lepszym”.

W świętym i składającym się z grzeszników Kościele

znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz, aby wzrastać ku świętości.

Pan napełnił go darami ze Słowem, z sakramentami, sanktuariami,

życiem wspólnot, świadectwem swoich świętych

i wielopostaciowym pięknem, które pochodzi z miłości do Pana

“jak oblubienica strojna w swe klejnoty” (por. Iz 61,10).

„Jestem tylko słabym i bezsilnym dzieckiem, ale to właśnie ta moja bezsilność dodaje mi odwagi, by ofiarować się jako żertwa Twojej Miłości, o Jezu!” ( B 3r )

Szczególnie lubiła obrazek przedstawiający dziecko siedzące na kolanach Zbawiciela i starające się dosięgnąć i pocałować boskie Jego oblicze. ( RW I )

Św. Tereso – módl się za nami.

„Ten, którego królestwo nie jest z tego świata ( J 18, 36 ), ukazał mi, że prawdziwa mądrość polega na tym, by chcieć być nieznanym i za nic uważanym i szukać radości we wzgardzie samego siebie.” ( A 71r )

To jest rzeczywiście prawdą: pragnęła być kochaną i podziwianą w niebie, bo na ziemi szukała tylko tego, by być uważaną za nic. Ileż to razy mówiła mi, że „wzgarda wydawałaby się jej zbyt chwalebna, ponieważ na to, by móc być pogardzanym, trzeba być znanym, ona zaś pasjonowała się tym, by być zapomnianą!” ( RW I )

Św. Tereso naucz nas dbać jedynie o to, aby sprawiać radość Jezusowi.

„Dobre to dla nas, a nawet konieczne, by czasem zobaczyć, że upadliśmy, stwierdzić naszą niedoskonałość; przyniesie to nam więcej dobra niż radość z postępu.” ( RWN )

W pouczeniach udzielanych każdej nowicjuszce, zawsze powracała do pokory. Dla niej celem wychowania było nauczyć nas tego, byśmy nie tylko nie martwiły się naszymi słabościami, ale raczej się nimi chlubiły…
„Jakże słodko jest czuć się słabą i małą!” – powtarzała. ( RW I )

Św. Tereso naucz nas być tak małymi, abyśmy naszych bliźnich widzieli
„na tle nieba”.

„Jakaż to słodka radość myśleć, że Pan Bóg jest sprawiedliwy, to znaczy, że bierze pod uwagę nasze słabości i że doskonale zna ułomność naszej natury. Czegóż więc miałabym się lękać?” ( A 83r )

Mówiła mi:
„Zbyt oddajesz się temu, co czynisz, tak jakby każda rzecz była twoim ostatecznym celem, a ty masz nadzieję, że go dosięgniesz; jesteś zdziwiona gdy upadniesz. Trzeba zawsze być przygotowanym na upadek. Zajmujesz się przyszłością, jak gdyby ona od ciebie zależała, rozumiem więc twój niepokój; w każdej chwili mówisz sobie: O! mój Boże, jaki będzie wynik mej pracy? Każdy człowiek stara się przewidywać przyszłość, to jest rzecz zwykła, jedynie ubodzy duchem nie przewidują niczego naprzód.” ( RW I )

Św. Tereso naucz nas powierzać wszystko w ręce Boga.

„Chcąc skorzystać ze skarbów dobroci i miłosiernej miłości Jezusa, trzeba się upokorzyć, uznać swoją nicość, a tego wiele dusz nie chce czynić…”
( L 231/261 )

Żyła z dnia na dzień, nie robiąc duchowych zapasów, tak jak małe dzieci, które nie posiadają niczego na własność i zależą zupełnie od swych rodziców.

„Trzeba – mówiła – czynić wszystko, na co nas stać, dawać bez liczenia, wyrzekać się siebie ustawicznie, jednym słowem, dowodzić swej miłości dobrymi uczynkami według swej możności. Ale w rzeczywistości to wszystko jest mało… kiedy zrobimy wszystko, co uważamy, że powinnyśmy były zrobić, trzeba koniecznie wyznać, że jesteśmy sługami nieużytecznymi, ufając przede wszystkim, że Pan Bóg da nam z łaski to wszystko, czego pragniemy.
W taki sposób ufają małe dusze, które biegną po drodze dziecięctwa. Mówię biegną, a nie odpoczywają.” ( RW I )

Św. Tereso pomóż nam w naszej słabości dostrzegać łaskę i dobroć Boga.